Oma en 'haar' Canadees

Deze keer iets heel anders op mijn blog. Met het oog op 75 jaar Vrijheid, wil ik graag het verhaal van mijn Oma en 'haar' Canadees delen. Een verhaal waar ik niemand mee schaad en waar ik, geloof  het of niet, ook een stukje heb deel gemaakt.

75 Jaar geleden waren de Canadezen ook in Veenendaal en deden ze er alles aan om deze plek te bevrijden. Ook soldaat George of zoals zijn vrienden hem noemde: Jim was erbij. De Canadees waar mijn Oma haar oog op had laten vallen en hij zijn oog op haar. Regelmatig spraken ze stiekem af en ze waren dol verliefd op elkaar.
Uiteindelijk hadden de Canadezen ook Veenendaal bevrijd en was na verloop van tijd het moment aangebroken dat de soldaten weer op terugreis zouden gaan. Oma en George hielden inmiddels zoveel van elkaar, dat George vroeg of mijn Oma met hem mee zou gaan en dat wilde ze wel. Maar mijn Overgroot Opa stak hier een dikke stok voor en zorgde dat mijn Oma bij hun bleef. Ze moest 'haar' Canadees laten gaan... met pijn in haar hart.
Een tijd later kwam ze mijn Opa tegen waar ze verliefd op werd, maar Canadees George of Jim zoals hij werd genoemd, vergat ze nooit.

In mijn jeugd was ik veel bij mijn Oma en Opa te vinden. Er even langs of logeren gebeurde met grote regelmaat. Ze vertelde mij zo nu en dan weleens wat over de Canadees. Ze bleef zich afvragen hoe het met hem zou gaan. Ze hield zielsveel van mijn Opa, maar George bleef, wat logisch is, een bijzonder plekje in haar hart houden.
Ze vertelde o.a. van de eerste nylon panty's die ze toch echt van hem had gekregen. Ik genoot van de mooie herinneringen die ze met me deelde.

In 1997 (ook best lang geleden) woonde ik inmiddels samen met Koert. In september 1997 zouden Koert en ik naar Canada op vakantie gaan waar vriendin Erica woonde. En natuurlijk kwam ook toen George ter sprake. Zou hij nog leven... zouden we hem tegenkomen in Canada. Het land is immens natuurlijk dus waren we snel een illusie armer. Ook was het een tijd waar je geen internet had zoals nu en was eigenlijk het informatie nummer 008 de enige plek waar je telefoonnummers kon opvragen dus nee dat ging waarschijnlijk ook niets worden.

Eenmaal in Canada waren, bleef mijn nieuwsgierigheid naar George door spoken. Koert en ik vertelde Erica hierover. Als we nu toch eens het Canadese informatienummer zouden bellen, zouden we dan misschien... Mijn Oma had ook weleens genoemd, dat George in het deel Nova Scotia woonde en we hadden ook zijn achternaam... zou ons dat verder helpen als we toch... Erica belde het informatienummer. Het duurde even, maar ze kreeg uiteindelijk een telefoonnummer. Ooh dit was zo spannend! Ik trok mijn stoute schoenen aan en verzamelde moed om het nummer te gaan bellen. De telefoon ging over en aan de andere kant van de lijn werd opgenomen. Eerst leek het nergens op uit te lopen, maar de radars aan de andere kant van lijn gingen draaien bij de naam Veenendaal en het kwartje viel toen hij van de naam Mina, Minny maakte. We hadden hem gevonden!!! Niet te geloven... ik had George aan de telefoon. Oma 'haar' Canadees. Ooh men... wat was dat een gaaf moment. We konden mijn Oma vertellen dat we hem hadden gevonden. Ik kreeg George zijn adres en beloofde dat hij binnenkort post kon verwachten.

Eenmaal thuis waren zowel mijn Oma als Opa in de gloria. Ik vertaalde hun brief naar het Engels en George kreeg post vanuit Nederland van Minny en Henk. Er werd wat over en weer ge snail maild.

De eerste brief van George vond mijn moeder een paar jaar terug tijdens de verhuizing van mijn Oma. Een 3 pagina tellende brief van George aan mijn Oma en Opa. Ik wist wel dat ze post hadden gehad, maar de brief kreeg ik toen pas te lezen. Een brief waar de alinea's om en om in kleur waren geschreven en hij vertelde dat hij zich alles nog herinnerde als de dag van gisteren. Hij wist nog haar volledige meisjesnaam en haar oude adres. Er zaten prachtige foto's bij en zo kregen ook wij beeld van George.
Ze hebben elkaar niet meer in het echt ontmoet, maar dat ze zo nog een tijdje contact hebben gehad, is me erg dierbaar.

Inmiddels 23 jaar verder zijn de hoofdrolspelers van dit verhaal niet meer onder ons, maar de herinnering aan hun zal me altijd bijblijven. Van de week vieren we 75 jaar vrijheid en denk ik met veel liefde terug aan dit verhaal.